Acceptatie van zwakte

Van nature ben ik perfectionistisch. Dat houdt in: geen fouten mogen maken of je zwakte laten zien. Onbewust was ik daar de hele dag mee bezig. Om dat haalbaar te maken, hield ik alles onder controle. Je kunt je voorstellen hoeveel energie dat kostte. Niet raar dat ik 4 jaar geleden in een burn-out terecht kwam.

In het hele proces om weer vitaal, energiek en gezond te worden, kwam ik tot het besef dat als ik werkelijk wilde ontspannen, ik zwak en kwetsbaar moest kunnen zijn.

Dat is nogal wat voor een perfectionist die van zichzelf alleen maar sterk mag zijn.

Volledige zelfacceptatie is helaas niet iets wat je zomaar doet. Ik accepteer al mijn zwaktes, de lelijkheid en het negatieve in mij met de kans op afwijzing. Een stem in mij zegt dat dat geen goed idee is. En zolang dat gevoel er is, mag ik niet zwak zijn van mezelf. Daarom zal ik terug moeten gaan naar mijn oude betekenisgeving:

Op welk moment heb ik vastgelegd wat er zwak is aan mezelf?

Wat mag niet gezien worden?

Waarom vind ik zwak zijn zo eng?

In de perfectie zit de waardering. Dat zag ik heel duidelijk bij de eerste zaalhockeywedstrijd van mijn zoontje. De drang om te scoren was hoog bij de meeste jongetjes. Gezien willen worden. Bij degenen die dat niet lukte of daar geen kans voor kregen, zag ik een hoop frustratie en stress. Dat kan ervoor zorgen dat de brug tussen de rechter en linker hersenhelft, het zogeheten corpus callosum, sluit. Hierdoor verlies je het spelinzicht, je vertrouwen het te kunnen zonder na te denken en je oplossend vermogen. Dit draagt niet echt bij aan goed presenteren. Door de hoge druk die je jezelf oplegt, creëer je juist het tegenovergestelde resultaat. En krijg je niet de waardering waar je naar verlangt.

De behoefte aan waardering was bij de jongens zo sterk dat ze geen geduld hadden voor kleine stapjes en dat fouten er al helemaal niet mochten zijn. In de nabespreking gaf ik aan dat juist de zwakte, het nog niet goed genoeg zijn, hen een kans gaf om te groeien. Niet direct in een grote stap maar rustig aan in kleine stapjes.

Als je zwakte en je fouten er mogen zijn, is er geen reden tot stress. Je corpus callosum blijft open. Het zien van je zwakte wordt dan een aanwijzing voor verbetering in plaats van een tekort. Vanuit onzekerheid of angst wil je de boel controleren. Dan ga je bewust proberen te presteren. Voor een prestatie heb je meerdere handelingen simultaan nodig, maar bewust kun je maar één ding tegelijkertijd. Onbewust kunnen we heel veel acties gelijktijdig. Denk maar aan autorijden. Hoe vaak doe je dat echt bewust? Maar ondertussen kom je multitaskend veilig van A naar B. Vanuit rust laat je het gebeuren, vertrouw je op jezelf. Dan komt de handeling onbewust zonder dat je erbij nadenkt.

Dus je zwakheid als positief bestempelen, maakt dat je vanuit rust en vertrouwen gaat presteren. Je hoeft hierbij geen moeite te doen. Je onbewuste zal met totale overtuiging zonder twijfel perfectie neerzetten. Op deze manier komt de waardering die wij zoeken vanzelf.

Zwakte zie ik nu als de weg naar kracht. Ik zie nu dat ik zwakte als aanwijzing nodig heb om te groeien. Opeens kan ik mijn zwakte dankbaar zijn. Ik voel verdriet omdat ik mijn zwakte jarenlang heb gehaat en dus onbewust mezelf. Hoe hard kun je zijn voor jezelf? Gelukkig zie ik het en voelt het nu anders. Naar mijn zwaktes kijken is veilig en veiligheid geeft rust. Er is volledige toestemming voor zelfacceptatie. Het is heerlijk om nu in plaats van heel streng, gewoon lief te zijn voor mezelf. En mezelf te zijn met alles erop en eraan.