Tijdje weggeweest

Laatst zei een vriendin: “ik was op je site maar zag dat er niet zoveel veranderd was”. Ik realiseerde mij dat ik een jaar niets had gedaan aan mijn eigen site.

Waar was ik gestopt? Waar was ik gebleven? Wat heb ik in dat jaar gedaan?

Mijn blogs eindigde met mijn zelfbedachte emotie-machine. Ik ontdekte mijn emotionele lichaam. Het mocht er weer zijn. Maar wat moest ik ermee? Eenmaal aan ging hij niet meer uit. Waar was ik aan begonnen? Van het een kwam het ander. Ik vond gelukkig mijn geruststellende ware stem die mijn emotionele lichaam tot rust bracht.

Langzaam raakte ik al mijn perifere veiligheidskaders kwijt. Mijn lijf door een burn-out. Daarna mijn baan als KNO-arts. Daarmee samen mijn identiteit als arts. Mijn praktijk aan huis wilde maar niet van de grond. Achteraf een zegen want ik raakte zo diep in de put dat ik een poosje er alleen voor mezelf kon zijn. Geen eigen inkomen. Financieel afhankelijk. Mijn beste vriendin vindt een andere beste vriendin. Toen ik daarna ook mijn man kwijt raakte, stortte letterlijk mijn wereld in. Geen houvast. Een groot diep gat. Altijd had ik geleefd van buitenlicht. In mijn lijf had ik geen eigen binnenlicht.

In 45 jaar was ik mezelf verloren. Had ik mijn ziel verkocht aan de duivel. Alles deed ik om liefde, zorg, waardering en aandacht te krijgen van de ander. Het buitenlicht zoals ik dat al eerder noemde. Ik deed letterlijk alles om te krijgen. Pleasen, boos worden, claimen, slachtoffer zijn, ontkenning van behoefte en mijn angst bedekken met mezelf zo groot mogelijk maken naar de buitenwereld. Niets was puur of zuiver in mijn gedrag. Alles was onbewust manipulatief om mezelf  te vullen met buitenlicht. Het buitenlicht gaf mij mijn bestaan.

De vraag is als je bij je eigen leegte uitkomt en niet meer bij het buitenlicht kan; waar je je eigen binnenlicht vandaan haalt?

Iemand zei ooit eens tegen mij: volg je eigen hart. Dat kan echt niet zolang je leeft van buitenlicht. Je bent afhankelijk en je past je altijd aan om buitenlicht te krijgen. Je bent trouw aan de ander en pleegt met geen mogelijkheid verraad.

Die zin maakte mij wel bewust van mijn binnenlicht. Wie laat mijn hart kloppen? Wie laat mij staan zonder dat ik daarbij na hoef te denken? Wie is dat? En is dat dan ook niet diegene die een ander zijn hart laat kloppen?  In de baarmoeder start dat hart opeens met kloppen en er groeien cellen zonder dat de bron op dat moment de ander is. Het groeit zonder buitenlicht. Wie doet dat? Daar vond ik de oorsprong van mijn binnenlicht. Mijn hogere zelf of te wel mijn ware zelf, god, universum, het alles, noem het hoe je het zelf wilt. In elk geval kon ik zien dat er iets is wat energie in mij pompt waardoor ik kan bestaan. Die energiekracht komt duidelijk van binnen en niet van buiten. Dus daardoor kon ik een gevoel ontwikkelen dat mijn bestaan niet afhangt van het buitenlicht de zogenaamde ander.

Hier vond ik mijn onafhankelijkheid terug. Geloof mij; dit ging niet vanzelf. Nachten heb ik niet geslapen van angst. Tegen mijn acupuncturist zei ik: “ik denk erover na, ik schrijf er gedichten over maar ik kan het niet voelen”. Daar moest ik dan weer zo ontzettend hard om huilen.

De verslaving aan buitenlicht maakte mij vaak radeloos. Samen met het gedrag wat daar bij hoorde. Elke keer weer moest ik mezelf beheersen niet mijn emotionele lichaam te volgen naar het buitenlicht. Letterlijk afkicken. Het verlangen naar de ander bedwingen. Je kinderlijke behoefte met je eigen stem opvullen. Blijven volhouden dat alles van binnen komt en niet van buiten.  Dit terwijl je het niet kon voelen, vraagt wilskracht, overtuiging en enorm doorzettingsvermogen. Nooit meer wilde ik de gevangenis van afhankelijkheid in. Zeker wist ik dat ik op een dag los zou zijn. Dat moment kwam gelukkig. Langzaam ontstond er een gevoel en een overtuiging dat mijn ware zelf wel degelijk in mij bestond. Anders kon ik niet bestaan.

Het woord licht ben ik gaan gebruiken omdat ik bedacht dat je licht niet kan voelen.  Daarbij bedacht ik mij dat ik zonder binnenlicht mezelf niet kon laten verschijnen. Letterlijk jezelf verlichten van binnenuit. Nu snap ik wat men bedoelt met de zin: we zijn allemaal al verlicht. Ja want anders waren we niet zichtbaar. Heel simpel.

Om echt veilig te zijn bij jezelf, moet je ook de ander opgeven. Daar ik wist dan mijn hart aanstaat door mijn eigen binnenlicht, moest dit ook het binnenlicht van de zogenaamde ander zijn.

Samen met het groeien van mijn binnenlicht, kreeg ik de overtuiging dat ik alles en iedereen ben. Dat mijn kern dezelfde kern is van alles hier op aarde. Dat betekende dat de hogere intelligentie die in mijn binnenlicht zit tevens al mijn andere zelven aanstuurt en laat verschijnen. Dat alles wat er zich afspeelt in mijn leven in relatie tot mijn andere zelven dus in de kern door mijn eigen hogere zelf is bedacht. Dat ik letterlijk alles nodig had om tot mijn ware zelf te komen. Mijn ware zelf die mij van binnen aanstuurt en voor mij zorgt op de allerbeste manier. Soms leuk maar soms echt niet fijn.

Vanuit de onafhankelijkheid en de acceptatie dat alles precies gaat zoals het zich afspeelt om mij bij mezelf terug te brengen, kon ik loslaten.

Wat betekent loslaten dan precies.? Zoveel op jezelf van binnenuit vertrouwen dat je het leven niet meer hoeft te manipuleren. Het nemen zoals het komt omdat je overtuigt bent dat wat komt vanuit jezelf komt. Ik weet nu dat ik mezelf precies gaf wat ik nodig had. Dat vertrouwen en weten dat je ervoor jezelf bent, puur en zuiver, maakt dat je het controleren, afdwingen en claimen loslaat. Hierdoor ontstaat het vermogen om jezelf onuitputtelijk te geven. Letterlijk aan jezelf omdat je overtuigd bent dat je continue van jezelf van binnenuit krijgt. Je krijgt dus meer dan je kunt geven. Van opraken is geen sprake meer. Ik sta voluit aan van binnenuit. Van top tot teen.

Met de gedachte dat ik puur een manifestatie van licht ben, kon ik de angst om te sterven opnieuw bekijken. Als het ene jasje uit gaat, is er meteen een ander jasje beschikbaar. Het licht zelf gaat niet uit. Je krijgt gewoon een andere manifestatie. Dat maakte dat ik weer durf te leven. Mezelf de arena in laten gaan.  Jammer als mijn jas kapot gaat. Misschien kan hij alsnog gemaakt worden. Als dat niet zo is, dan ruil ik hem in. Maar ik ga naar buiten om te genieten van mezelf! Onafhankelijk met mijn eigen licht. Zo werd ik van een afhankelijk zoogdier een onafhankelijk lichtwezen. Net als de aarde, de zon en alle hemellichamen.

Eindelijk weer mezelf. Mijn eigen hart volgend op mijn eigen pad. Ik heet mezelf weer welkom terug in mijn eigen veilige bestaan.

Wetende dat ik mezelf altijd lief heb. Dat ik niet op dit punt was uit gekomen zonder mijn andere zelven: mijn man, mijn kinderen, mijn vriendinnen, leraren, cliënten, collega’s, medewerkers van, buurvrouwen en  mijn hele familie. Iedereen die zijn eigen rol mocht spelen in mijn bestaan om mezelf terug te vinden. Dank je wel zelf! Ik had dit niet alleen gekund.